انواع مختلفی از فیبرهای نوری وجود دارد

فیبرهای نوری بخش مهمی از ارتباطات مدرن و سیستم های انتقال داده هستند. آنها برای انتقال سیگنال های نوری در فواصل طولانی با حداقل از دست دادن قدرت سیگنال استفاده می شوند. انواع مختلفی از فیبر نوری وجود دارد که هر کدام خواص و کاربردهای منحصر به فرد خود را دارند.

1. فیبر نوری تک حالته: قطر هسته فیبر نوری تک حالته کوچک است و معمولاً حدود 9 میکرون است. آنها برای حمل یک حالت نور طراحی شده اند که پهنای باند بالا و انتقال از راه دور را ممکن می سازد. فیبر تک حالته معمولاً در ارتباطات راه دور و شبکه های داده پرسرعت استفاده می شود.

2. فیبر نوری چند حالته: قطر هسته فیبر نوری چند حالته بزرگتر است، معمولاً حدود 50 یا 62.5 میکرون. آن‌ها می‌توانند چندین حالت نور را حمل کنند که به پهنای باند کمتر و فواصل انتقال کوتاه‌تر از فیبر تک حالته اجازه می‌دهد. فیبر چند حالته معمولاً در برنامه های کاربردی در فواصل کوتاه مانند شبکه های محلی (LAN) و مراکز داده استفاده می شود.

3. فیبر نوری پلاستیکی (POF): POF از مواد پلاستیکی مانند پلی متیل متاکریلات (PMMA) ساخته شده است. قطر هسته بزرگتری دارد و نسبت به فایبرگلاس انعطاف پذیرتر است و نصب و جابجایی آن را آسان تر می کند. POF معمولا در لوازم الکترونیکی مصرفی، برنامه های کاربردی خودرو و شبکه های خانگی استفاده می شود.

4. فیبر ضریب گرادیان: ضریب شکست هسته فیبر ضریب درجه بندی شده به تدریج از مرکز به لبه بیرونی کاهش می یابد. این طراحی به کاهش پراکندگی مودال در مقایسه با فیبر چند حالته استاندارد کمک می کند و امکان پهنای باند بالاتر و فواصل انتقال طولانی تر را فراهم می کند.

5. فیبر نگهدارنده قطبش: این نوع فیبر برای حفظ قطبش نور در حین حرکت در فیبر طراحی شده است. اغلب در کاربردهایی استفاده می شود که حفظ حالت قطبش نور حیاتی است، مانند سنسورهای فیبر نوری و سیستم های تداخل سنجی.

هر نوع الیاف مزایا و محدودیت های خاص خود را دارد و انتخاب نوع مناسب بستگی به نیازهای خاص کاربرد دارد. با ادامه پیشرفت فناوری، انواع جدیدی از فیبرهای نوری برای پاسخگویی به تقاضای روزافزون برای شبکه های ارتباطی پرسرعت و با ظرفیت بالا در حال توسعه هستند. درک ویژگی های انواع مختلف فیبرهای نوری برای طراحی و پیاده سازی سیستم های ارتباط نوری کارآمد و قابل اعتماد حیاتی است.